Spring naar content

Mijn verhaal

The soul always knows what to do to heal itself.
The challenge is to silence the mind.
Caroline Myss

Zinzoeker

Als kind had ik al een natuurlijke aanleg voor het aanvoelen van mensen en situaties. Ik was expressief, vindingrijk en open. Ik danste, hield van muziek en creĆ«erde met mijn fantasie complete werelden. Daarnaast had ik ook een melancholische kant: ik voelde me weleens somber zonder goed te weten waarom. Ik keek vaak uit mijn raam naar de sterren en voelde me dan overweldigd door de onbevattelijke grootsheid van het heelal. Ik kon die grootsheid niet rijmen met de dagelijkse aardse beslommeringen in mijn leven zoals de spanningen thuis aan de keukentafel of de grillige vriendschappen met mijn vriendinnetjes op school. Er zat kennelijk toen al een ‘zinzoeker’ in mij.

Leven vanuit mijn hoofd

Gaandeweg gleed ik steeds verder af van mijn eigen natuur. Ik leerde me aanpassen. Aan de normen van ons gezin, van de school, van de wereld om mij heen. Hoge cijfers halen, doen wat er van me verwacht werd, mijn verstand gebruiken, mijn gevoelens verbergen en vooral niet teveel opvallen.

Ik nam mijn neiging om me aan te passen mee in mijn volwassen, werkende bestaan. Ik pakte zonder problemen de rollen op die mijn werk van mij vroegen. Jarenlang leefde ik vanuit mijn hoofd. Er knaagde van binnen wel wat, maar ik negeerde mijn gevoelens en zocht de oplossing buiten mezelf: een andere baan, een andere relatie, weer een nieuwe opleiding.

Wilskracht

Ik had geleerd sterk te zijn. Wat eigenlijk betekende dat ik vond dat ik alles moest kunnen en niet mocht zeuren. Mijn lichaam (en achteraf gezien: mijn hart Ć©n ziel) hadden zich maar te schikken. Ik deed alles om de erkenning en waardering van anderen te krijgen. Dat zag ik lange tijd zelf niet zo: ik was tenslotte bezig om mijzelf als intelligente, onafhankelijke vrouw te ontplooien en te ontwikkelen. Nu zie ik dat dit allemaal ego was. Mijn gedrevenheid kwam voort uit allerlei onzekere en kritische stemmen in mijn hoofd.

Op het moment dat ik in 2011 moeder werd, kwam de lat nĆ³g hoger te liggen. Niet alleen moest ik een gewaardeerde professional en behulpzame collega zijn. Maar ook: een geduldige en liefdevolle moeder, een betrokken en gezellige partner, dochter en vriendin Ć©n een succesvolle deeltijd student. Je voelt het al aankomen: dĆ”t was teveel gevraagd.

Op wilskracht hield ik het nog vol tot mijn jongste dochter drie jaar oud was. Qua werk en studie dan, want gezellig en betrokken voelde ik me al heel lang niet meer. Maar ziekmelden was geen optie. Ik wilde niemand teleurstellen.

Opgebrand

In het najaar van 2018 liep ik volledig vast: ik was Ć³p. Ik sliep slecht, had de hele dag door een opgejaagd gevoel en voelde pijn aan mijn hart. Ik had voortdurend hoofdpijn, trillende benen en handen. Iets lezen en onthouden lukte me niet meer. Ik kon alleen nog maar huilen. Opgebrand, compleet uitgeput en heel erg verdrietig. Zo voelde ik me.

Een wonderlijke combinatie van een oude overtuiging (‘ik mag niemand tot last zijnā€™), gevoelens van schaamte naar mijn werkgever en collegaā€™s toe (‘ik heb gefaald’) Ć©n een enorme innerlijke strijdbaarheid (ā€˜en nu is het genoeg geweest!ā€™) zette me ertoe aan te stoppen met mijn baan.

Bevrijding

Het voelde als een bevrijding! EĆ­ndelijk luisterde ik naar wat mijn lichaam me al jaren wilde zeggen. EĆ­ndelijk hoefde ik niet meer ā€˜super womanā€™ te zijn en me anders voor te doen dan ik me voelde. EĆ­ndelijk gaf ik mezelf permissie om de zorg voor mezelf op de eerste plaats te zetten. En eĆ­ndelijk gaf ik mezelf toestemming te doen waar ik al jaren naar verlangde: een coachopleiding waar niet het hoofd, maar de intuĆÆtie centraal staat.

Thuiskomen

Het voelde als thuiskomen, bij mezelf. Alle talenten die ik zo lang had weggestopt onder dikke lagen van onzekerheid, zelfondermijning en aanpassing konden opbloeien: mijn sensitiviteit, mijn creativiteit, mijn zachtheid, mijn innerlijke kracht, mijn vermogen om Ć©chte verbindingen aan te gaan met anderen, de intelligentie van mijn lichaam. De afgelopen paar jaren heb ik mezelf pas Ć©cht ontwikkeld door naar binnen te kijken en te zien dat het goed is. Ik was altijd bezig mezelf te verbeteren. Dit liet ik los. Het resultaat is dat ik meer mezelf ben. En van daaruit zĆ³veel meer kan geven.

Wat ik hiervan heb geleerd

Ik heb geleerd dat ik van waarde ben door te zijn, niet door te doen. Ik heb geleerd te vertrouwen op de wijsheid van mijn lichaam, dat me via mijn zintuigen en mijn gevoel laat weten wat wel en niet goed voor me is. Ik heb geleerd de verbinding te herstellen tussen mijn hoofd, mijn hart en mijn buik. Door alleen te leven vanuit mijn hoofd, heb ik mij afgesloten van mijn levensenergie, mijn innerlijke wijsheid en mijn Ć©chte kracht. Ik heb geleerd dat zelfcompassie je sterker maakt dan zelfdiscipline. Ik heb geleerd dat wat ik voel en denk grote invloed heeft op de wereld die ik om mij heen ervaar. Ik heb geleerd dat negatieve gevoelens je iets te vertellen hebben. Ze worden pas problematisch als je ze negeert of wegstopt. Ik heb geleerd dat je pas echt kunt genezen (ofwel: helen) als je Ć”lles durft te voelen wat de wereld je wil laten voelen, zĆ³nder oordeel. Ik heb geleerd dat ik mijn gedachten niet zo serieus hoef te nemen. Het zijn maar gedachten.

Ik heb geleerd steeds beter voor mezelf te zorgen. Dit gaat niet vanzelf, maar met vallen en opstaan. Hierdoor leer ik iedere dag weer. En misschien leer ik zo wel de belangrijkste les: ook dƔt is ok! Het hoort nu eenmaal bij het leven en bij mens-zijn.

Ik heb heb eindelijk mijn eigen plaats in de wereld ingenomen. Of zoals Etty Hillesum het zo inspirerend verwoordt in haar dagboeken: ik heb “mijn innerlijke post leren bezetten”. Mijn ‘innerlijke post’ bestaat eruit bij te dragen aan meer zingeving, bezieling, vitaliteit en geluk in organisaties en in het leven van mensen. Hoewel mijn werk altijd al in het teken stond van ontwikkeling van (jonge) professionals, teams en organisaties, ervaar ik nu dat wie ik ben, wat ik kan en wat ik bijdraag volledig samen lijken te vallen.

Mijn visie en missie

In een zinvol en bezield leven zijn mensen aantoonbaar gelukkiger, gezonder en energieker. Maar hoe kom je daar? Ik geloof dat ons leven zin krijgt en bezield raakt wanneer we datgene doen waarvoor we hier zijn en we ons proberen te ontwikkelen tot de meest pure vorm van onszelf.

Vaak is de weg naar zingeving en bezieling niet een proces van zelfverbetering, maar veel meer een proces van zelfacceptie en zelfcompassie. Het is een proces van onder ogen komen wat je aan disfunctionele ballast met je meedraagt. Door jezelf de ruimte te geven deze ballast van je af te gooien, leer je de oorspronkelijke mens kennen die daaronder verborgen zit. Het is een proces van verantwoordelijkheid nemen voor de betekenis van jouw leven. Dit alles vraagt om persoonlijk leiderschap. En een ongelooflijke hoeveelheid moed.

Geluk voor mij is je bewustzijn en eigen wijsheid ontwikkelen, je ware identiteit ontdekken en je persoonlijke missie in het leven leren kennen Ć©n volgen. Dit geluk komt tot uiting in Ć”lle aspecten van je leven – niet alleen in je persoonlijke leven, maar ook in je werk. Geluk is jouw unieke en betekenisvolle bijdrage aan de wereld leveren. Datgene doen wat de meeste liefde in je wekt.

Het is mijn missie om jou te inspireren je eigen weg naar zin, bezieling en vitaliteit te vinden, met alles wat ik gaandeweg aan inzichten en ervaringen heb opgedaan.

Ik doe het met liefde!

"Het is mijn missie om jou te inspireren je eigen weg naar zin, bezieling en vitaliteit te vinden, met alles wat ik gaandeweg aan inzichten en ervaringen heb opgedaan."

Wij gebruiken cookies op onze website

Bevestig alstublieft, of u onze cookies accepteert.